مخاطب را غافلگیر کنید و احساسات او را برانگیزید.

با توجه به آشنایی مخاطبان با ساختار رایج «سفر قهرمان» در فیلم‌ها، اغلب انتظار دارند که شخصیت اصلی در اوج داستان یا در نقطه فرود آن کشته شود.

معمولاً شخصیتی که در داستان کشته می‌شود، فردی نزدیک به قهرمان داستان است (اغلب یک مربی)، و مرگ او قهرمان را وادار می‌کند که خودش به قهرمان تبدیل شود. مجموعه فیلم‌های «جنگ ستارگان» در اولین فیلم‌های حماسه اسکای واکر از این الگو استفاده کرده است، جایی که یک مربی با شمشیر نوری کشته می‌شود: اوبی وان کنوبی در «امیدی تازه»، کوای گان جین در «تهدید شبح» و هان سولو در «نیرو برمی‌خیزد».

مرگ هان سولو، به دلیل محبوبیت و شناخته‌شده بودنش در سه‌گانه اصلی، برای بسیاری از تماشاگران شوک‌آور بود. با این حال، با توجه به الگوهای داستانی این فیلم‌ها، مرگ او در «نیرو برمی‌خیزد» قابل پیش‌بینی بود.

به طور کلی، مرگ ناگهانی و غیرمنتظره یک شخصیت اصلی، تأثیر بیشتری بر مخاطب می‌گذارد و مسیر داستان را به طور غیرمنتظره‌ای تغییر می‌دهد. برای مثال، در زمان اکران فیلم «پدرخوانده»، مرگ خشونت‌آمیز سانی کورلئونه در میانه فیلم، شوک بزرگی به تماشاگران وارد کرد و احساسات شدیدی را در آن‌ها برانگیخت.

برانگیختن احساسات مخاطب، یکی از اهداف اصلی هر اثر هنری است و فیلمنامه‌نویسان نیز باید به دنبال همین هدف باشند. اگر مخاطب بتواند احساسات شخصیت‌های داستان را درک کند (مانند همدردی با خانواده کورلئونه در فیلم پدرخوانده)، ارتباط عمیق‌تری با داستان برقرار می‌کند و تأثیر بیشتری از آن می‌پذیرد.

هیچ کس در امان نیست!

در فیلم‌های ترسناک و هیجان‌انگیز، کشتن ناگهانی و زودهنگام شخصیت اصلی، سطح تعلیق و هیجان را به شدت افزایش می‌دهد. با این کار، این پیام به مخاطب منتقل می‌شود که هیچ شخصیتی در امان نیست و خطر به طور ناگهانی افزایش پیدا می‌کند. این تکنیک، که توسط بسیاری از فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان به کار رفته است، باعث ایجاد تعلیق بیشتر و افزایش حس خطر می‌شود.

در فیلمنامه دن اوبانن برای فیلم «بیگانه»، تمرکز داستان تقریباً به طور مساوی بین تمام اعضای خدمه نوسترومو تقسیم شده بود و ریپلی به عنوان یک شخصیت در حال ظهور و نه لزوماً قهرمان اصلی در نظر گرفته می‌شد. اما ریدلی اسکات، کارگردان فیلم، سیگورنی ویورِ ناشناخته را برای نقش ریپلی انتخاب کرد و او را به قهرمان اصلی داستان تبدیل کرد.

در آن زمان، تام اسکریت بازیگر شناخته‌شده‌تری نسبت به سیگورنی ویور بود و شخصیت او، دالاس، کاپیتان نوسترومو، به عنوان قهرمان اصلی داستان تلقی می‌شد. به همین دلیل، تماشاگران در سال ۱۹۷۹ با کشته شدن او توسط بیگانه در اوایل فیلم، شوکه شدند. این اتفاق ناگهانی، حس خطر و تعلیق را در فیلم به شدت افزایش داد و باعث شد که «بیگانه» ترسناک‌تر و پرتنش‌تر از دنباله‌هایش شود، جایی که ریپلی به عنوان «آخرین بازمانده» به وضوح معرفی می‌شود.

سازندگان فیلم «دریای آبی عمیق» نیز با حذف ناگهانی شخصیت راسل فرانکلین، که توسط ساموئل ال. جکسون، ستاره‌ی مشهور فیلم، بازی می‌شد، در اوایل فیلم، سطح تنش و تعلیق را به شدت افزایش دادند. مرگ فرانکلین، که نقش قهرمان اصلی را نیز ایفا می‌کرد، یکی از به‌یادماندنی‌ترین و بحث‌برانگیزترین صحنه‌های فیلم بود و باعث شد تماشاگران با هیجان بیشتری فیلم را دنبال کنند.

اما اگر به جای کشتن شخصیت‌های محوری، شخصیت اصلی دستانتان را بکشید چه؟